چند روز پیش بمناسبت روز ارتش، جمهوری اسلامی رژه نیروهای مسلح ارتش را در تهران انجام داد. دیگه یواش یواش، حرکات سیاسی تهران-واشنگتن در مقابل هم داره به بازی بچه ها شبیه میشه، در صورتی که این بازی، بازی بچه ها نیست و ایران و آمریکا هم اسباب بازی نیستند! در این رژه نظامی جمهوری اسلامی تمام تلاشش رو کرده بود که زور بازوی خودش رو به دنیا--یا بهتر بگیم به آمریکا--نشون بده. یک نکته قابل توجه هم بپرواز در آوردن بقولی نزدیک به 200 هواپیمای جنگنده و پشتیبانی بود. چرا این نکته اهمیت داره؟ چون وقتی که ایران 27 سال پیش با این ارتش در مقابل نیروی نظامی کشوری در حد و اندازه عراق، 8 سال بدون هیچ نتیجه ای جز تلفات جانی و مالی برای هر دو کشور مجبور به قبول آتش بس 598 میشه، امروز با این ادوات و تجهیزات نظامی، قدرتمند ترین ارتش دنیا رو تهدید کردن همان کار بچه گانه ای است که ازش صحبت کردم. در مقابل آمریکا هم به همون اندازه یک کار بچه گانه ازش سر زد، مانور نظامی کوچکی با مشارکت کویت، قطر، بحرین در آبهای خلیج فارس! چرا؟ چون هم جمهوری اسلامی خیلی خوب باید بدونه که امریکا، در زمانی بسیار کوتاه، توان نابود کردن تمام نیروی نظامی، اعم از هوایی، دریایی و زمینی بعلاوه تاسیسات غیر نظامی ایران را دارد، و هم امریکا خیلی خوب میداند که نابودی نیروی نظامی و تاسیسات زیر بنایی ایران لزوما پیروزی در جنگ نیست! تجربه عراق و افغانستان کاملا گویای این مطلب است! البته در مورد امریکا یک استثنا میتونه که قابل تصور باشه، و اون تمایل به خسارت وارد کردن به کشورهای منطقه-و اینبار ایران- بمنظور نابودی اقتصادی آنها و سپس سرازیر شدن شرکتهای بزرگ چند ملییتی به منطقه برای سرمایه گذاری و باز سازی، شاید برای 50 سال آینده! این فرض، اگر درست باشد بچه گانه بودن حرکات امریکا را خیلی کمرنگ میکند، در مورد کشورعراق و افغانستان انجام شده است! نگرانی من در مورد مردم و کشور ایران است، هیچ دوست ندارم که این فرضیه در مورد کشور من هم عملی شود! بنابر این مجبورم که بیشتر بر روی بچه گانه بودن حرکات تهران تاکید کنم، با این امید و اصرار که تهران مراقب بچه ها باشد که وارد بازی بزرگترها نشن! چون همانطور که اول گفتم نه این بازی، بازی بچه هاست و نه مردم و کشور ایران اسباب بازی!
No comments:
Post a Comment