با مشخص شدن نتیجه انتخابات امریکا و ریاست جمهوری آقای باراک اوباما، بحث داغ انتخابات سال آینده ریاست جمهوری ایران بالا گرفته و هر روز خبرهای جدیدی از گوشه و کنار بگوش میرسه.
یکی از این خبرها، در مورد اظهار نظر آقای جنتی(رئیس مجلس شورای نگهبان) بود، که در خطبه های نماز جمعه تهران انجام شده بود. در خطبه ها، آقای جنتی در مورد کاندیداهای ریاست جمهوری و در کل احراز پست ریاست جمهوری در ایران گفته بوده است که، مگر ریاست جمهوری چیزی است که ما دودستی تحویل یه نفر بدیم! وقتی این اظهار نظر رو برای اولین بار شنیدم برای مدتی بی اختیار می خندیدم، می دونید چرا؟ چون این آقا گفته که منو شما(مردم ایران) نیستیم که با رای خودمون رئیس چمهور انتخاب می کنیم، این؛ این آقا و چند نفر دوستانشون هستند که برای ما انتخاب می کنند! شاید هم منظورشون انتخاب احمدی نژاد بوده!
اما بعد از خندیدن، یه خورده هم تعجب کردم. تعجب به این خاطر که؛ در شرایطی که ایران در مقابل شدیدترین فشارهای بین المللی قرار داره، تحریمات اقتصادی شورای امنیت که تاثیرات آن مستقیما بر روی وضعیت معیشتی مردم عادی کوچه و خیابان است- مردمی که صدای خرد شدن استخوانهای آنها رو زیر فشار اقتصادی میشه شنید- و تهدیدات نظامی علیه ایران که هنوز بر روی میز آمریکا و متحدانش است؛ اینگونه بذلگویها از جانب افرادی امثال آقای جنتی زیاد هم خنده دار میتونه که نباشه!
معنی اینگونه شوخیها امروز، در زمانی که آقای اوباما رئیس جمهور آمریکا شدن و منتظر اوبامای ایرانی ما هستند، اینه که شاید هنوز افرادی در ایران باشند با این باور سیاسی، که می شه در اقیانوس در گیریهای سیاسی بین اللمللی، بدون جلیقه نجاتی بنام مردم ایران شنا کرد و غرق هم نشد؛ من که خیلی از آقای جنتی و دوستانشون جوانتر هستم و شنا هم بلدم، از چنین تصوری وحشت دارم. حالا باید منتظر باشیم ببینیم، ما که خبر نداریم، شاید آقای جنتی اون لحظه که این بذلگویی رو کرده یه لحظه پشت تریبون ایست مغزی بهشون دست داده بوده!
