روز شنبه این هفته، نشست 5+1 و ایران برای بررسی پاسخ ایران به بسته پیشنهادی غرب در مسئله هسته ای و اینبار با حضور نماینده ای از وزارت خارجه آمریکا - آقای ویلیام برنز - در ژنو برگزار شد.
این بسته پیشنهادی، و در مقابل آن بسته پیشنهادی ایران و در کل انتخاب راه تعامل و مذاکره برای حل مشکل هسته ای ایران، راه و روشی است که با رفتار و گفتار حاکمان کاخ سفید با تهران در سال 2003 و پس از سرنگونی صدام کاملا متفاوت است. امروز ناتوانی امریکا در برخورد نظامی با ایران، و البته نه بخاطر ناتوانی نظامی در تخریب و نابودی توانایی نظامی ایران و در صورت لزوم نابودی تاسیسات زیربنایی کشورمان، بلکه بدلیل تجارب عراق، افغانستان و اهمیت اینکه بعد از بمباران های وسیع و مخرب هوایی چه اتفاقی خواهد افتاد(؟) بازی تازه شروع خواهد شد(!) باعث این تعامل است. علاوه بر این، عجز تحلیلگران استراتژیک در پیش بینی عواقب درگیری نظامی با ایران برای کشورهای منطقه، منجمله اسرائیل، آمریکا را بر آن داشته که حداقل تا زمانی که ایران به نقطه غیر قابل برگشت توانایی هسته ای-غنی سازی اورانیم با در صد قابل استفاده در مقاصد نظامی- به استفاده از ابزار نظامی در مقابل ایران فکر نکند. عامل بازدارنده دیگری هم در معادلات امریکا و متحدان غربی آن نقش خواهد داشت، در صورت درگیری نظامی، آنها دشمن مردم و کشور ایران محسوب خواهند شد(!) و هیچ سیاست مدار غربی-امروز- نخواهد خواست که در چشم مردم ایران دشمن قلمداد شود.
